Is het sjabloon of sjabloon?

Pfff, sjabloon of sabloon? Ik zweer het je, ik heb me daar echt al suf over nagedacht. Het líjkt sabloon, toch? Zo van, je zegt het toch ook bijna zo. Maar nee hè, het moet sjabloon zijn. Met een j. Waarom? Tja, blijkbaar omdat we het gejat hebben van een andere taal. Een leenwoord, noemen ze dat dan zo mooi. Net zoals… eh… nou ja, vul maar iets in.

Ik weet nog dat ik laatst een stencil aan het maken was (weet je wel, zo’n ding waar je vroeger op school mee werkte, met van die blauwe inkt die overal aan je handen bleef plakken… nostalgie!). En toen vroeg mijn dochter: “Papa, gebruik je een sabloon?” En ik, vol zelfvertrouwen: “Nee hoor, schat, een sjabloon.” Voelde me best even de taalpurist. Totdat ik begon te twijfelen. Had ik het wel goed?

Dus ik snel even googelen (want tja, wie gebruikt er nou nog een woordenboek?). En ja hoor, sjabloon. Met een j. Het is gewoon zo. Al voelt het een beetje… vreemd. Iemand vertelde me ooit dat iets van 80% van de Nederlanders het fout heeft met dit woord. Echt? Zo veel? Nou ja, dan ben ik tenminste in goed gezelschap, toch? Maar goed, nu weet ik het in ieder geval wel zeker. Het is sjabloon. Punt. Of nou ja, eigenlijk geen punt, maar een j. 😉