Kan een therapeut mij echt helpen?

Kan een therapeut mij echt helpen? Die vraag, die heb ík me ook zo vaak gesteld. En weet je? Voor mij was het antwoord een volmondig ja, ondanks dat ik er eerst heel sceptisch tegenover stond. Een therapeut, dat leek me iets voor… nou ja, voor andere mensen. Totdat ik mezelf op een punt vond waar ik niet meer verder kon. Die put van angst en onzekerheid… je kent het wel, toch? Dat constante gevoel dat je aan het verdrinken bent, zonder dat je weet hoe je boven water moet komen.

Mijn paniekaanvallen waren zo heftig, echt vreselijk. Ik herinner me nog zo goed die ene keer, op straat, ik kon gewoon niet meer ademen. Het voelde alsof mijn hele wereld instortte. Toen wist ik het: dit kon zo niet langer. Therapie, dat was mijn laatste strohalm. En eerlijk gezegd, ik had geen idee wat ik kon verwachten.

Het was niet zo dat ik ineens genezen was hoor, alsof er een schakelaar omging. Nee, het was een proces. Een langzaam proces. Maar wel eentje met hele kleine overwinningen. Elke keer als ik iets kon benoemen, een gevoel kon plaatsen, een patroon kon herkennen… Dat gaf me zoveel kracht. Mijn therapeut, een lieve vrouw met een kalmerende stem, die hielp me de tools te vinden om met die demonen om te gaan. Niet ze te verslaan, want dat is onmogelijk, maar ze te managen. Om ze te begrijpen, te accepteren, ja, zelfs… te integreren. Klinkt misschien zweverig, maar zo ervoer ik het.

En de statistieken? Ach, die zeggen natuurlijk ook wel wat. Ik heb ergens gelezen dat… ach, ik weet het percentage niet meer precies, maar het was een flink aantal mensen die significant baat hadden bij therapie. Maar die cijfers, tja, die zeggen niet alles. Wat het voor mij betekende, dat is veel belangrijker. Het gaf me een veilige haven, een plek waar ik mezelf kon zijn, zonder oordeel. En dat is, vind ik, onbetaalbaar.

Dus ja, is een therapeut het proberen waard? Voor mij absoluut. Het is geen wondermiddel, dat zeker niet. Maar als je worstelt, als je vastzit, als je gewoon… even niet meer weet hoe je verder moet… dan raad ik je echt aan om de stap te zetten. Je hebt niets te verliezen, en misschien wel alles te winnen. Misschien ben je net als ik, en vind je dat je een hele grote last van je schouders afvalt.