Hoe kan je veilig op internet?

Wat doet social media met je concentratie?

De digitale rivier stroomt, een eindeloze stroom van beelden en berichten. Het verdrinkt mijn concentratie, een parel die langzaam wegsmelt in de digitale branding.

• Afgeleid, altijd afgeleid. De notificaties, ze zijn sirenes die zingen van verleiding, een constant getoeter dat mijn aandacht wegtrekt van het hier en nu. Mijn focus, ooit een scherp geslepen zwaard, botst nu tegen een muur van virtuele prikkels.

• Nachtrust? Een vage herinnering. Het blauwe licht, een hypnotisch monster, houdt me wakker. De uren tikken weg, verloren in de scrollende eindeloosheid van de feeds. Mijn bed, ooit een oase van rust, is nu een plek waar ik worstel met slapeloosheid. De cijfers zeggen het: slecht slapen.

• Schoolprestaties? Een schaduw van wat het was. De lessen zweven voorbij als vage dromen, overschaduwd door de dringende behoefte om te checken, te liken, te reageren. De concentratie, een kostbaar goed, is verdampt in de digitale ether. De cijfers vallen, een stille getuige van mijn gevecht tegen de digitale verslaving. Dit jaar, merk ik het echt.

De tijd vervaagt, vervormd door de eindeloze scroll. Het heden verliest zijn betekenis, verdrinkt in de stroom van likes en shares. De toekomst? Een onzekere mist, verborgen achter een scherm dat mijn realiteit overneemt. De statistieken zijn ongenadig: een groot percentage van mijn generatie lijdt eronder. De cijfers zijn helder. Ze schreeuwen: stop.

Sociale media: een oceaan van afleiding, een diepe put van slapeloosheid, een bedreiging voor mijn schoolprestaties. De tijd, ooit een rivier die rustig stroomde, is nu een woeste waterval. Mijn concentratie, een kostbare diamant, brokkelt af.

Waarom is social media slecht voor je zelfbeeld?

Het is laat… echt laat. En de vraag spookt door mijn hoofd. Social media en zelfbeeld…

Waarom is het slecht? Het is de constante stroom van… perfectie. Nep perfectie, dat wel.

• Vergelijking is de dief van vreugde, zeggen ze. En dat is precies wat social media doet. Je scrolt en ziet alleen maar hoogtepunten, gefilterde gezichten, gephotoshopte lichamen.
• Ik weet nog dat ik naar foto’s van ‘vrienden’ keek op vakantie, terwijl ik zelf thuis zat met een gebroken hart. Voelde me zo… minderwaardig. Dat gevoel blijft hangen.
• Het is die constante validatie die je zoekt. Likes, comments… definieren die wie je bent? Is een foto zonder likes minder waard? Ik denk het wel, soms.
• Ik herinner me dat ik een keer een foto plaatste en hem meteen weer verwijderde omdat hij niet genoeg likes kreeg. Zoiets kleins, maar het knaagde aan me.
• Het is alsof je constant aan het concurreren bent, zonder dat je het doorhebt. Concurreren met beelden die niet eens echt zijn. Dat is het erge.
• Onrealistische verwachtingen. Dat is de kern. Je ziet wat anderen willen dat je ziet, niet de realiteit. En je gaat geloven dat dat de norm is.

Het is vermoeiend. Eerlijk gezegd.