Hoe merk je dat slaapregressie voorbij is?

Pfff… Slaapregressie. Wie verzint zulke woorden eigenlijk? Het voelt in ieder geval als een eindeloze nachtmerrie. Hoe weet je nou of dat… die regressie-ellende eindelijk voorbij is? Ik bedoel, je bent zo moe dat je bijna vergeet hoe normaal slapen ook alweer voelde.

Een voorspelbaar dagritme? Nou, dat klinkt als een sprookje. Bij ons was het eerder chaos. Onze kleine uk, Finn, was ineens ‘s nachts klaarwakker terwijl hij normaal doorsliep tot een uur of zes. Soms vroeg ik me af: wordt het ooit nog normaal? Word ik ooit nog een beetje mezelf?

Langere, rustigere nachten? Ja, daar droom ik van! Ik herinner me nog die ene nacht, Finn was toen denk ik iets van 10 maanden, toen sliep hij eindelijk weer eens vijf uur aan één stuk. Vijf uur! Ik voelde me als herboren. Alsof ik de loterij had gewonnen, maar dan beter. Maar ja, de volgende nacht was het weer drama. Dus hoe weet je dan of het echt voorbij is?

Ze zeggen dat het samenhangt met een ontwikkelingssprong. Nou, Finn leerde toen net tijgeren. Dus misschien… Misschien was het dat wel. Het is net alsof al die nieuwe indrukken ‘s nachts verwerkt moeten worden.

Een stabieler slaapschema… tja, dat is het natuurlijk wel. Maar wat is stabiel? Als hij één nacht doorslaapt en de volgende nacht drie keer wakker wordt, is dat dan stabiel? Ik weet het niet hoor. Maar dat gevoel, dat je niet meer in paniek raakt bij elke kik… Die rust die terugkeert… Die herken ik wel. Het is een soort… opluchting. Je voelt dat het ergste achter de rug is. Hopelijk. Afkloppen, natuurlijk. Want met baby’s weet je het maar nooit, toch?