Wat is het vieste eten op aarde?

De Grens van Genieten: Surströmming en de Zoektocht naar het Vieslijkste Eten op Aarde

De zoektocht naar het “vieste” eten op aarde is een subjectieve en vaak cultureel gekleurde onderneming. Wat voor de ene persoon een delicatesse is, kan voor de andere een bron van afgrijzen zijn. Toch zijn er gerechten die consequent opduiken in discussies over de meest uitdagende culinaire ervaringen, en één daarvan steekt er met kop en schouders bovenuit: Surströmming.

Deze gefermenteerde haring uit Zweden is berucht om zijn overweldigende en penetrante geur. Surströmming wordt traditioneel in blik verkocht, en het openen van zo’n blik is een ervaring op zich. De geur die vrijkomt is doordringend, visachtig, en vaak omschreven als een combinatie van rotte eieren, oude kaas en zure melk. Het is een geur die ramen openzet, de buren op de hoogte brengt, en ongetwijfeld een reactie oproept.

De fermentatie is het sleutelproces achter de intense smaak en geur van Surströmming. Verse haring wordt gevangen en vervolgens gefermenteerd in een zwakke pekeloplossing. Dit proces laat bacteriën toe om de haring af te breken, waardoor een complex scala aan zuren, amines en zwavelverbindingen ontstaat – de boosdoeners achter de onaangename geur.

Hoewel Surströmming in Zweden als een delicatesse wordt beschouwd, is het buiten de landsgrenzen vooral bekend om zijn reputatie als ‘vies’ eten. Op internet circuleren talloze video’s waarin mensen hun eerste ontmoeting met Surströmming vastleggen. De reacties zijn vaak hilarisch, en variëren van kokhalzen en spugen tot pogingen om de geur en smaak te beschrijven met weinig vleiende termen. Deze video’s hebben bijgedragen aan de popularisering van Surströmming als een soort ‘dare’ gerecht, een culinaire uitdaging die je aangaat om te bewijzen dat je lef hebt.

Maar los van de geur en de vaak dramatische reacties, is er meer aan Surströmming dan alleen het schokeffect. Voor degenen die de geur kunnen overwinnen en het gerecht correct bereiden en consumeren, kan het een unieke en bevredigende smaakervaring bieden. Traditioneel wordt Surströmming gegeten op een platbrood genaamd tunnbröd, samen met gekookte aardappelen, rode ui, zure room en soms boter. De combinatie van de intense smaak van de vis met de zachte smaken van de bijgerechten zorgt voor een complex samenspel van texturen en smaken.

Uiteindelijk is de vraag of Surströmming het “vieste” eten op aarde is, onmogelijk eenduidig te beantwoorden. Het is een kwestie van persoonlijke smaak en culturele context. Wat wel vaststaat, is dat Surströmming de definitie van wat acceptabel is op een bord tot het uiterste drijft, en ons dwingt om na te denken over de complexe en vaak onvoorspelbare relatie tussen geur, smaak en cultuur. De uitdaging, voor wie durft, is om de reputatie te negeren en te ervaren of er achter de intense geur misschien toch een verrassende en onvergetelijke culinaire ervaring schuilgaat. Misschien is het niet vies, maar simpelweg… anders.