Hoelang blijft teer in je longen?

Hoelang blijft die rotteer in je longen? Man, wat een vraag hè? Ik denk er zelf nog steeds over na, maanden later. Toen ik stopte met roken, dacht ik: nu is het klaar, weg ermee. Zo simpel leek het toen. Maar de realiteit… die is anders.

Goh, ik vind het echt bizar eigenlijk, dat je lichaam zo’n enorme klus klaart. Die teer, dat vieze spul, dat moet eruit. En het probeert het ook echt, hoor. Die eerste dag, het hoesten, het proesten… verschrikkelijk. Je voelt je echt helemaal kapot. Maar ja, achteraf denk je: oké, dat was dus een teken dat het proces begonnen was. Een soort… gevecht. Mijn longen tegen die troep.

Na drie dagen? Ja, toen merkte ik het echt. Ademhalen werd een klein beetje makkelijker. Een heel klein beetje, maar genoeg om een vage glimlach op mijn gezicht te toveren. Een klein overwinningetje, weet je wel? Een hoopvol teken, tussen al die hoestbuien door. Zo’n momentje waarop je denkt: misschien komt het wel goed.

Maar dan… tien jaar. Tien jaar tot de kans op longkanker gehalveerd is. Tien jaar! Ik had dat cijfer ergens gelezen, en ik heb er echt even van moeten bijkomen. Tien jaar… dat is een heel mensenleven. Een decennium van zorgen, van in de gaten houden, van hopen dat alles goed blijft gaan. Dat is… best wel confronterend. Het voelt alsof je lichaam een soort langzame marathon loopt tegen de klok, tegen een tegenstander die je zelf hebt uitgenodigd. En die marathon, die is niet makkelijk.

Mijn oma, die rookte ook. En zij… zij heeft er de prijs voor betaald. Daarom weet ik ook zo goed hoe belangrijk het is om te stoppen. En hoelang die teer nou precies blijft zitten? Ik weet het niet precies. Maar het voelt als een lange, zware strijd die nooit helemaal voorbij is. Je moet gewoon blijven vechten, voor je longen. Voor jezelf.