Welke temperatuur sterven bedwantsen?

Die Kleine Vampiertjes: Over Bedwantsen en de Dood Door Warmte

Bah, bedwantsen. Alleen al het woord geeft me de rillingen. Ik heb het gelukkig nooit zelf meegemaakt (even afkloppen op hout!), maar de verhalen die ik hoor… brrrr! Het idee dat die kleine, platte vampiertjes ‘s nachts aan je bloed komen lurken, terwijl je nietsvermoedend ligt te slapen, vind ik echt een nachtmerrie.

Ik zat me laatst te verdiepen in die kleine beestjes, in de hoop (natuurlijk!) dat ik er ooit immuun voor zou worden, of in ieder geval goed voorbereid. En wat ik ontdekte over hun zwakke plek, namelijk hitte, vond ik best geruststellend.

Ik las dat bedwantsen, die officieel Cimex lectularius heten (klinkt bijna als een toverspreuk!), een behoorlijk breed temperatuurbereik kunnen overleven. Tussen de 7 en 45 graden Celsius voelen ze zich blijkbaar prima. Lekker knus in je matras, dus. Maar daarboven, boven die 45 graden… poef! Game over voor de bedwantsen.

Wat me hierin aanspreekt, is dat het een relatief ‘humane’ manier is om van ze af te komen. Ik ben geen fan van insectenverdelging met giftige chemicaliën. Niet alleen vanwege de mogelijke risico’s voor jezelf en je huisdieren, maar ook omdat ik me toch een beetje schuldig voel over het moorden op kleine diertjes (geef toe, je hebt dat ook wel eens!). Hitte is, wat dat betreft, een natuurlijke, effectieve manier. Stel je voor: je kleding en beddengoed in een hete droger stoppen, of je matras stomen… Klinkt bijna therapeutisch, toch?

Volgens een artikel in het Journal of Economic Entomology (ik zei toch dat ik me erin verdiept had!), is een constante temperatuur van 50°C gedurende 90 minuten al voldoende om alle levensstadia van de bedwants, inclusief de eitjes, te doden. Best indrukwekkend, vind ik.

Natuurlijk, het is niet altijd even makkelijk om die temperatuur overal te bereiken, zeker niet in je hele huis. Maar het feit dat er zo’n relatief eenvoudige en niet-toxische oplossing bestaat, geeft me wel een fijn gevoel.

Hopelijk zal ik die methode nooit zelf hoeven te gebruiken. Maar in de tussentijd kan ik in ieder geval met een geruster hart slapen, wetende dat er een warme, eh… “afscheidsgroet” klaarstaat voor die kleine bloedzuigers, mochten ze ooit de weg naar mijn bed vinden. En dat is, laten we eerlijk zijn, een prettige gedachte.