Kan je een paniekaanval onderdrukken?

Kan je een paniekaanval onderdrukken? Nou, nee. Gewoon niet. Tenminste, niet echt onderdrukken. Het is alsof er een monster in je borst woont, en soms ontsnapt hij even. Een wilde, gillende, hart-in-je-keel-monster. Onmogelijk te temmen, op dat moment. Herken je dat? Die verschrikkelijke, overweldigende sensatie? Ik wel. Vorig jaar, op mijn verjaardag, heb ik er eentje gehad, midden in de drukte van een feestje. Schaamtevol, en zo verschrikkelijk intens.

Maar die angst voor de volgende aanval… die is wel degelijk te bestrijden. Dat is toch ongelooflijk? Die angst, dat is pas het echte monster, vind ik. Hij voedt de paniekaanvallen. Echt waar, het is een vicieuze cirkel. Een soort… zelfvervullende profetie van angst.

Therapie heeft mij enorm geholpen. Niet dat het ineens weg was, hoor, dat is niet hoe het werkt. Maar ik heb geleerd hoe ik die angst kan herkennen, hoe ik hem kan “kalmeren”. Diepe ademhalingsoefeningen, zo simpel maar zo effectief, dat had ik niet verwacht! En mindfulness. Ik weet niet of je dat kent, maar het is echt een game changer, voor mij althans. Het helpt om in het hier en nu te blijven, in plaats van weg te drijven in die eindeloze stroom van wat-als-scenario’s.

Het is geen snelle oplossing, dat zeker niet. Het is werk. Hard werk, soms. Maar het geeft wel hoop, echt waar. En die hoop, die kleine vonkjes van “ik kan dit aan”, die zijn zo belangrijk. Want, laten we eerlijk zijn, een paniekaanval is vreselijk, maar de angst ervoor kan net zo slopend zijn. En die kun je wel degelijk aanpakken. Stap voor stap. Langzaam maar zeker.