Hoe vraag je beleefd om een verzoek?

Oké, dit is mijn poging om het artikel te bewerken, meer vanuit mijn eigen gevoel en ervaringen:

Hoe vraag je nou écht beleefd om iets? Nou, ik vind dat dus echt een dingetje, hè.

Ik bedoel, het begint al met dat toverwoord: alsjeblieft. Of aub, dat kan natuurlijk ook. Zo’n simpel woordje, maar het maakt echt een wereld van verschil, vind je niet? Het klinkt gewoon meteen een stuk vriendelijker, minder als een bevel. Of denk je van niet?

En dan die vraagvorm. “Zou je misschien…”, “Kun je eventueel…”. Dat is toch veel minder dwingend dan “Doe dit!”. Ik heb dat een keer gehad, iemand die gewoon eiste dat ik iets voor hem deed. Pfff, daar word je toch meteen recalcitrant van? Het geeft de ander in ieder geval de ruimte om nee te zeggen. En eerlijk gezegd, dat vind ik zelf ook wel prettig. Ik wil ook niet het gevoel hebben dat ik iets moet doen, snap je?

Wat ook echt helpt, is een beetje empathie tonen. Zeggen: “Ik weet dat je het druk hebt, maar…”. Of “Ik snap dat dit misschien niet het beste moment is, maar…”. Dat verzacht de boel gewoon, toch?

Laatst vroeg een vriendin me om haar te helpen verhuizen. En ze begon dus met: “Ik weet dat je een rot hekel hebt aan verhuizen, maar…” En weet je wat? Ik zei ja! Gewoon, omdat ze er rekening mee hield dat ik het eigenlijk niet leuk vond. Werkt dat dan altijd? Nee, natuurlijk niet. Maar het is wel een begin.

En weet je wat ik me net bedenk? Misschien is het wel gewoon de intentie. Als je écht beleefd wilt zijn, dan ben je dat ook in je hele houding. Niet alleen in de woorden die je gebruikt. Denk daar maar eens over na.