Blijft littekenweefsel groeien?

Blijft dat litteken nou eigenlijk altijd maar groeien? Ik vroeg me dat zelf ook constant af, na die vreselijke brandwond op mijn arm. Je weet wel, die keer met die hete oliepan… Ongelofelijk dom, ik weet het. Maar goed, dat terzijde. Het punt is: dat litteken, het wilde maar niet stoppen met groeien! Het werd steeds dikker, roder, jeukte verschrikkelijk. En dan die pijn… Soms voelde het alsof er een strakke band om mijn arm zat. Ik voelde me zo gevangen.

Dus ja, littekenweefsel kan blijven groeien. Ik heb het zelf ervaren! Ze noemen dat dan een keloïd, een woekerend litteken. En laten ze nou eerlijk zijn, het klinkt al vreselijk, hè? Het is ook vreselijk. Het gaat echt zelden vanzelf weg, heb ik begrepen. Ik heb er alles over gelezen, echt alles. Urenlang gezeten achter de computer, op zoek naar oplossingen. Het was alsof ik op zoek was naar een antwoord op een mysterie. Wat gebeurt er met mijn arm?

Artsen zeiden dat behandeling nodig was. En ja, ik weet het. Dat is heel logisch. Maar het voelde zo… definitief. Alsof ik toegaf dat dit litteken, deze herinnering aan die vreselijke dag, altijd deel van me zou blijven. 70% van de keloïden komt volgens de dokter voor bij mensen met een donkere huid. Ik weet niet of dat klopt, maar ik ben blij dat ik niet alleen ben. Er zijn nog meer mensen die dit meemaken. Wat een verschil maakt het ook! Of die cijfers nou helemaal juist zijn, het maakt me niet uit. Het is een feit: ik had hulp nodig.

En uiteindelijk heb ik die hulp gezocht. En ja, het is nog niet helemaal weg, maar het is veel minder erger. Het proces is lang, maar ik heb de hoop nog steeds niet opgegeven. Want, laten we eerlijk zijn, wie wil nou dat zijn lichaam hem gevangen houdt in herinneringen die je liever vergeet?