Is een vijf voldoende?

Oké, hier gaan we. Een poging om van die saaie tekst iets te maken waar je misschien wel even bij stilstaat.

Is een vijf voldoende? Eerlijk? Absoluut niet!

“Is een vijf genoeg?” Dat vroeg ik me laatst ook af, toen m’n nichtje, net 16, met een glimlach van oor tot oor thuiskwam. Ze had een vijf gehaald voor wiskunde. Een vijf! “Nou, in ieder geval geen onvoldoende,” zei ze nog. Maar ik… ik kon het niet laten. “Schat,” zei ik, “een vijf… het is toch nét niet, hè?”

En eerlijk is eerlijk, ze had gelijk. Technisch gezien is een vijf geen voldoende. De onverbiddelijke grens ligt bij die 5,5. Daaronder is het gewoon… foei. Ik bedoel, je hebt er hard voor gewerkt, toch? Al die avonden blokken, die stress voor de toets… en dan een vijf. Is dat het dan?

Ik weet nog goed toen ik zelf een keer een 4,8 haalde voor scheikunde. Een 4,8! Ik was er kapot van. Ik voelde me zo dom, zo… gefaald. Ik kan me nog herinneren dat ik dacht: “Was het nou maar gewoon een 4,5, dan wist ik tenminste waar ik aan toe was!” Maar die 4,8, die bleef knagen. Net niet.

En ja, dan moet je dus herkansen. Nog een keer die berg op, nog een keer al die stof doorploegen. Het is niet leuk. Maar weet je wat? Misschien is dat juist wel goed. Misschien is die herkansing wel de kans om het echt te snappen. Om te laten zien dat je wél meer in je mars hebt dan die ene magere vijf.

Dus… is een vijf voldoende? Nee. Echt niet. Het is een signaal. Een kans. Een schop onder je kont om te laten zien wat je waard bent. En geloof me, dat is meer dan een vijf. Of niet soms?