Hoeveel jaar studie architectuur?

Vijf jaar architectuur studeren… pfff. Vijf jaar. Het klinkt als een eeuwigheid, toch? Ik weet nog dat ik dacht: “Fluitje van een cent, ik ben creatief, ik hou van tekenen, dit wordt geweldig!” Nou, geweldig wás het ook, maar makkelijk? Echt niet. Die nachten doorhalen met je hoofd boven een maquette, al je energie gestoken in een ontwerp dat dan toch weer helemaal omgegooid moet… Wie verzint zoiets?!

Je moet echt een passie hebben, een soort innerlijk vuur dat blijft branden, ook als je voor de zoveelste keer je presentatie moet overdoen. Het is niet alleen maar mooie gebouwen tekenen, hoor. Je moet nadenken over de mensen die er straks gaan wonen of werken. Hoe licht binnenvalt, hoe de ruimte voelt, hoe het gebouw past in de omgeving… Ik herinner me nog een project waar we een buurthuis moesten ontwerpen. We hadden allemaal van die hypermoderne, strakke designs bedacht. Totdat we met de buurtbewoners gingen praten. Bleek dat ze helemaal geen zin hadden in al dat glas en staal! Ze wilden juist een warme, gezellige plek waar ze elkaar konden ontmoeten. Dat zette ons wel aan het denken. Architectuur is zoveel meer dan alleen maar esthetiek. Het gaat om mensen, om hun behoeften, om hun dromen…

En dan al die technische vakken… Wiskunde, natuurkunde, bouwkunde… Ik ben geen kei in wiskunde, laten we dat vooropstellen. Ik heb er echt flink voor moeten blokken. Maar goed, je moet wel weten hoe een constructie in elkaar zit, anders stort je gebouw zomaar in! En al die regeltjes en voorschriften… Je zou er gek van worden.

Maar ondanks alles, ondanks de stress, de slapeloze nachten en de bergen werk, zou ik het zo weer doen. Want als je dan eindelijk je ontwerp ziet staan, echt in het echt… Dat gevoel, die trots… Onbeschrijfelijk. Het is alsof je een stukje van jezelf in de wereld hebt gezet. Iets moois, iets waar mensen iets aan hebben. En is dat niet waar het uiteindelijk allemaal om draait? Iets creëren dat ertoe doet?