Wat levert een ei op voor de Boer?

De kip en de euro: Wat levert een ei de boer eigenlijk op?

De gemiddelde consument betaalt zo’n €2,24 voor een doosje van tien eieren. Een prima prijs voor een veelzijdig en voedzaam product, zou je denken. Maar hoeveel van die €2,24 belandt er daadwerkelijk op de rekening van de boer die dag in, dag uit hard werkt om die eieren te produceren? Het antwoord is verrassend laag: slechts €0,80.

Dit betekent dat de boer per ei ongeveer 8 eurocent ontvangt. Voor het oog lijkt dit misschien een redelijke vergoeding, maar een dieper duik in de kosten en opbrengsten laat zien dat de realiteit complexer is. De €1,44 die overblijft wordt verdeeld over een lange keten van schakels, elk met hun eigen winstmarge.

Waar blijft de rest van het geld?

Een aanzienlijk deel van de prijs gaat naar de supermarkt. De supermarkt is immers niet alleen een verkooppunt, maar ook een logistieke hub, verantwoordelijk voor opslag, distributie en marketing. Hun winstmarge, hoewel niet publiekelijk bekendgemaakt, is aanzienlijk.

Verder zijn er de kosten voor verpakking. De kartonnen doosjes, de etiketten, en alle bijbehorende handelingen vertegenwoordigen een deel van de eindprijs. Ook de transportkosten, van boerderij naar distributiecentrum en uiteindelijk naar de supermarkt, spelen een belangrijke rol. Koud transport, noodzakelijk voor de kwaliteit van de eieren, is een extra kostenpost.

De uitdagingen van de pluimveehouderij:

De lage opbrengst per ei zet de pluimveehouder onder flinke druk. De kosten voor voer, dierenartsen, energie (verwarming van de stallen), personeel en onderhoud van de stallen zijn constant stijgend. Fluctuaties in de graanprijzen, een belangrijke component van het kippenvoer, beïnvloeden de winstgevendheid aanzienlijk. De boer is dus afhankelijk van een constante en stabiele marktprijs, maar die prijs is vaak onderhevig aan schommelingen.

Een oneerlijke verdeling?

De vraag rijst of de verdeling van de €2,24 wel eerlijk is. De boer, die het risico draagt en het zware werk verricht, ontvangt een relatief klein deel van de opbrengst. Dit roept vragen op over de transparantie in de keten en de positie van de primaire producent. Consumenten zijn zich vaak niet bewust van deze ongelijkheid en de uitdagingen waarmee de pluimveehouders te kampen hebben.

Conclusie:

Het ei op ons bord is het resultaat van een complex proces met meerdere stakeholders. Hoewel de prijs van een doosje eieren redelijk lijkt, verbergt deze een aanzienlijke ongelijkheid in de verdeling van de opbrengst. De boer ontvangt slechts een klein deel van de eindprijs, terwijl de rest wordt verdeeld over de keten. Meer transparantie en een eerlijkere verdeling van de winst zouden de positie van de pluimveehouder aanzienlijk kunnen versterken.