Hoeveel procent blijft alleen?

Hoeveel procent blijft alleen? Die vraag… die knaagt soms, weet je? Ik kijk er zelf ook wel eens tegenaan. Vijf procent in 1947, alleenstaanden. Kun je je dat voorstellen? Een handjevol mensen, verloren in de grote massa van gezinnen. Zo anders dan nu. In 2017, 22 procent! Bijna een kwart! Een kwart van ons land… alleen. Dat is… wauw.

Een explosieve toename, ze zeggen. 285.000 naar bijna 3 miljoen in zeventig jaar! Dat is niet zomaar een getal, hè? Dat zijn mensen. Mensen die ik ken, misschien wel mensen die ik op straat zie, verlegen achter een krant verscholen, misschien zelfs wel iemand die ik ooit ben tegengekomen in de supermarkt… en achteraf gezien, zo alleen leek. Zelfs mijn tante Truus, die al jaren alleen woont, ze zegt wel dat het prima gaat maar… je ziet het toch wel aan haar, dat ze het soms mist, dat warme, gezellige gezinsleven, toch?

Denk je weleens na over hoe dat komt? Die enorme sprong? Ik wel. Ik denk aan al die keuzes, die ontmoetingen, die mislukte relaties… mijn eigen vriendin bijvoorbeeld, zij is sinds kort alleen, na een lange, moeizame relatie. En het is zwaar voor haar, heel zwaar. En dan zie je die cijfers… en besef je dat zij geen uitzondering is. Dat er zoveel mensen zijn die dit meemaken. Het voelt… een beetje onwerkelijk, toch? Zo’n grote verandering in zo’n korte tijd. Het is alsof de samenleving langzaam maar zeker uit elkaar drijft. Of niet?