Welke gesprekken mag je opnemen?

Opnemen van gesprekken… pfff, lastig hoor. Ik weet het eigenlijk ook niet zo goed. Aan de ene kant, snap ik het wel. Je bent erbij, het is jouw beleving, jouw herinnering. Ik maak zelf bijvoorbeeld soms voice-memo’s van dingen die ik niet wil vergeten, zoals een idee voor een verhaal of een boodschappenlijstje – al vergeet ik dan meestal wáár ik die memo heb opgeslagen… Maar een gesprek met iemand? Dat is toch anders.

Het voelt gewoon… stiekem, vind je niet? Alsof je iemand bespiedt. Ik herinner me nog een keer, jaren geleden, dat een vriendin me iets heel persoonlijks vertelde. Best heftig. En als ik toen stiekem had opgenomen… ik zou mezelf nooit hebben vergeven. Stel je voor! Dat vertrouwen zo beschamen.

Waar ligt die grens dan? Mag je bijvoorbeeld een gesprek opnemen puur ter herinnering, als je bijvoorbeeld belangrijke afspraken maakt? Ik denk dat het echt om de intentie gaat. En om openheid. Gewoon eerlijk zijn. Stel je voor, je zegt gewoon: “Hé, ik neem even op zodat ik niks vergeet.” Dat is toch heel anders dan stiekem iets vastleggen.

Ik las laatst ergens – ik weet niet meer precies waar, misschien op Twitter ofzo – dat iets van 70% van de mensen het onprettig vindt als een gesprek wordt opgenomen zonder hun medeweten. Nou ja, 70%, dat is toch best veel? Het geeft wel te denken, toch? Misschien moet ik er zelf ook maar eens wat bewuster mee omgaan. Hoewel, die voice-memo’s van mijn boodschappenlijstjes… die kunnen vast geen kwaad, toch?