Wat is code zwart in het ziekenhuis?

Code zwart in het ziekenhuis… jeetje, alleen al de woorden geven me kippenvel. Ken je dat? Dat gevoel, alsof je longen te klein zijn om adem te halen? Zo voelde het toen mijn oma, God hebbe haar ziel, in het ziekenhuis lag. Turnhout, toevallig. Ze had een longontsteking, niks ernstigs eigenlijk, maar het was toen net code zwart.

Alles voelde zo… chaotisch. Overal mensen, verpleegkundigen die renden, artsen met bezorgde gezichten. Ik zat daar dan maar, op die harde stoel, met een kopje thee dat al koud was geworden. Zou ze wel goed verzorgd worden? Had ze wel genoeg aandacht? Die vragen schoten door mijn hoofd als kogels.

En dan die geplande opnames die uitgesteld werden… Ik weet nog dat een vriendin van me een operatie moest ondergaan, een knie-operatie, gepland al maanden van tevoren. En toen? Afgelast. Omdat het ziekenhuis overstroomde. Kan je je voorstellen hoe vreselijk dat moet zijn? Al die onzekerheid, al dat wachten… En dan voel je je zo machteloos, je kunt niets doen.

Ze zeggen dat het tekort aan bedden een groot probleem is, ik heb ergens gelezen dat het zelfs op sommige plaatsen al 20% meer is dan de normale capaciteit. Twintig procent! Dat is toch enorm? Ik snap er echt niets van. Het is toch geen verrassing dat een ziekenhuis zo nu en dan overvol raakt? Moeten we niet gewoon meer investeren in de zorg? Meer bedden, meer personeel? Het is toch geen luxe, maar een basisbehoefte?

Hopelijk, en ik bedoel echt hopelijk, vinden ze snel een oplossing. Want zo kan het toch echt niet langer doorgaan. Voor de patiënten, maar ook voor het personeel. Die mensen werken al zo hard, ze zijn uitgeput. Het is gewoon triest. Heel, heel triest.