Wat als je 21 jaar wordt?

Oké, even kijken hoor… 21… Pff, waar begin ik?

21 worden… Wauw, zeg! Eindelijk die magische leeftijd bereikt. Ik weet nog goed hoe ik dacht: “Dát is pas echt volwassen zijn!” Dat gevoel, je snapt het wel, hè? Die wettelijke erkenning, het is toch een kick, of niet? Stemmen… Stel je voor, straks sta ik daar in het stemhokje en denk ik: mijn stem, die doet er toe! Of nog gekker, wat als ik me ooit verkiesbaar zou stellen? Hahaha, onwaarschijnlijk, maar toch… de gedachte alleen al!

En ja, het opent deuren, absoluut. Deuren naar serieuze verantwoordelijkheid. Dat is best wel… spannend, toch? En eerlijk is eerlijk, ook een beetje intimiderend. Zo van: oké, nu moet ik het echt gaan waarmaken. Herken je dat gevoel? Dat je denkt: kan ik dit wel?

Ik herinner me nog goed dat mijn oma zei, toen ik 18 werd: “Nu ben je een volwassen burger, kind. Je hebt plichten!” Plichten… Dat klinkt zo zwaar, vind je niet? Maar ze had gelijk. Je bent nu écht onderdeel van de maatschappij, je kunt meebouwen, meedenken.

En dat stemmen dus. Ik zie het al helemaal voor me, hoe ik straks dat rode potlood pak en denk: nu kan ik mijn stem écht laten horen. Nu kan ik meebouwen aan de toekomst. Hopelijk doe ik het dan wel goed. Je wilt toch wel een verschil maken. En dat is toch ook de bedoeling, niet? Dat je je stem laat horen, dat je ergens voor staat.

Misschien is het naïef, misschien ook niet. Maar ik geloof dat mijn generatie, wij 21-jarigen, de potentie hebben om écht iets te veranderen. En dat, dat vind ik best wel cool. En een beetje eng. Maar vooral… cool.