Hoe wordt blijvende invaliditeit berekend?

Hoe wordt blijvende invaliditeit berekend?

De berekening van blijvende invaliditeit is een complex proces dat niet eenvoudigweg met een vast percentage per aandoening kan worden vastgesteld. Hoewel het klopt dat artsen de mate van blijvende invaliditeit uitdrukken als een percentage van de ‘hele mens’ (100%), is de weg ernaartoe genuanceerder dan een simpele optelsom van individuele aandoeningen. Een gebroken been kan inderdaad resulteren in een percentage van 1 tot 10%, maar dit is slechts een illustratie en geen vaste regel. De werkelijkheid is aanzienlijk complexer en hangt af van diverse factoren.

De beoordeling van blijvende invaliditeit is gebaseerd op de functionele beperkingen die iemand ondervindt ten gevolge van een ongeval, ziekte of aangeboren aandoening. Hierbij wordt gekeken naar de impact op het dagelijks leven, zowel in de privésfeer als op het werk. Een arts beoordeelt niet alleen de medische diagnose, maar ook de concrete gevolgen daarvan voor het functioneren van de persoon.

Verschillende aspecten spelen een rol bij de bepaling van het percentage blijvende invaliditeit:

• De aard en ernst van de aandoening: Een eenvoudige botbreuk geneest vaak volledig, terwijl een complexe breuk met zenuwbeschadiging tot blijvende beperkingen kan leiden.
• De impact op diverse levensgebieden: De invaliditeit wordt beoordeeld op basis van de beperkingen in activiteiten zoals zelfverzorging, mobiliteit, communicatie, sociaal functioneren en cognitieve functies.
• De leeftijd en het pre-existente functioneren: De impact van eenzelfde aandoening kan verschillen afhankelijk van de leeftijd en de gezondheidstoestand vóór het ontstaan van de invaliditeit. Een actieve sporter zal een knieblessure anders ervaren dan iemand die al mobiliteitsproblemen had.
• De mogelijkheden tot revalidatie en aanpassing: De mate waarin iemand zich kan aanpassen aan de beperkingen en de effectiviteit van revalidatie spelen een rol in de uiteindelijke beoordeling. Hulpmiddelen en aanpassingen in de woonomgeving kunnen de impact van de invaliditeit verminderen.

De beoordeling van blijvende invaliditeit gebeurt vaak aan de hand van specifieke richtlijnen en beoordelingssystemen, zoals de AMA Guides (American Medical Association Guides to the Evaluation of Permanent Impairment). In Nederland wordt vaak gebruik gemaakt van eigen richtlijnen per verzekeringsmaatschappij of de richtlijnen van de NVMSR (Nederlandse Vereniging van Medisch Specialisten Revalidatiegeneeskunde).

Het is belangrijk om te benadrukken dat het percentage blijvende invaliditeit geen absolute waarheid is, maar een inschatting van de functionele beperkingen op een bepaald moment. Het is een complex proces waarbij individuele omstandigheden een belangrijke rol spelen. Bij twijfel over de beoordeling is het raadzaam om een second opinion aan te vragen bij een andere arts.