Hoe oud mag een declaratie zijn?

Hoe oud mag een declaratie zijn? Pfff, die vraag, hè? Declaraties… Alleen al het woord geeft me stress. Alsof ik weer terug ben op kantoor, met die berg papierwerk. Maar goed, de vraag blijft: hoe lang mag zo’n ding nou eigenlijk blijven liggen?

Drie jaar, schijnt het. Drie jaar! Dat heb ik ergens opgepikt, ik weet niet meer waar, misschien wel tijdens een van die eindeloze vergaderingen. Drie jaar… klinkt best lang, toch? Maar toen ik laatst dat bonnetje van die vreselijke hotelovernachting in Groningen terugvond – weet je nog, die zakelijke trip waar alles misging? De airco deed het niet, het ontbijt was koud en ik kreeg de wifi-code niet werkend… toen was die drie jaar echt een zegen. Anders had ik dat geld nooit teruggekregen! Had ik dat bonnetje maar eerder gevonden, dan had ik niet zo lang met die nare herinneringen hoeven rondlopen.

Stel je voor: je vindt het bonnetje pas na vier jaar, of vijf… Dan ben je pech. Weg geld, weg mogelijkheden. Zonde, toch? Ik denk dat die drie jaar een redelijke termijn is. Lang genoeg om alles te kunnen terugvinden, maar niet zo lang dat je alles vergeet. Of misschien ben ik te makkelijk in de omgang met bonnetjes… ik weet het niet. Maar die drie jaar regel? Dat is wel een geruststelling. Anders zou ik constant in paniek zijn over vermiste bonnetjes. En dat is nou net iets wat ik echt niet meer kan gebruiken. Want ik heb meer belangrijke dingen aan mijn hoofd dan urenlang naar bonnetjes zoeken. Alhoewel… soms ben ik er best wel een tijdje mee bezig, laat ik eerlijk zijn. Haha!