Hoe bewijs je overmacht?

Hoe bewijs je overmacht? Man, dat is een vraag die me nog steeds nachten wakker houdt. Serieus, ik heb er echt slapeloze nachten van gehad. Want hoe bewijs je nou dat je echt niets kon doen? Absoluut niets! Het voelt zo oneerlijk soms, zo’n onmogelijk hoge lat.

Denk eens aan mijn oom, die een hartaanval kreeg achter het stuur. Een verschrikkelijk ongeluk, natuurlijk. Maar zelfs toen… zelfs toen werd er gekeken of hij zijn gezondheidsproblemen had kunnen voorzien. Had hij eerder naar de dokter moeten gaan? Had hij de waarschuwingssignalen moeten herkennen? En als je dan zelf bedenkt dat hij al maanden last had van die vreselijke borstpijnen… maar toch niet naar de dokter ging… Het is verschrikkelijk.

Het is niet zo dat je dan maar opzettelijk iets fout doet, hè? Nee! Het gaat om die onvoorspelbare dingen, die je gewoonweg niet kunt controleren. Zoals die keer dat een gigantische tak uit een boom viel, midden op de weg waar ik reed. Ik heb nog geprobeerd te remmen, natuurlijk, maar geen schijn van kans. Totaal onverwacht. Complete overmacht, zou je denken. Maar bewijzen? Dat is een ander verhaal. Je moet alles nauwkeurig documenteren, getuigen vinden, alles kloppend maken.

Ze zeggen dat je moet aantonen dat het echt onmogelijk was om het te voorkomen. Maar wat is dan onmogelijk? Negentig procent kans dat je er niets aan kon doen? Honderd procent? Ik weet het niet, en ik betwijfel of iemand dat echt weet. Het is zo subjectief. En die bewijslast… man, die weegt als een blok beton op je schouders. Je voelt je aangeklaagd, terwijl je eigenlijk gewoon een slachtoffer bent van een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Je voelt je machteloos, ironisch genoeg.

Ik weet niet of ik het ooit zou kunnen bewijzen. Misschien moet je gewoon heel veel geluk hebben, een perfecte storm van omstandigheden die jouw onschuld bewijst, en dat is natuurlijk niet eerlijk, is het wel? Het voelt onrechtvaardig, ongeacht hoe je het draait of keert.