Wat zijn de basisregels voor communicatie?

Communicatie… pfff… soms zo makkelijk, en dan weer zo’n onmogelijk doolhof. Wat zijn de basisregels eigenlijk? Zijn die er überhaupt wel? Ik denk dat het belangrijkste voor mij is om écht te luisteren. Niet zomaar horen wat er gezegd wordt, maar echt luisteren. Moeilijk hoor, want mijn hoofd is vaak een wervelwind van to-do’s en halfbakken ideeën. Ken je dat? Die interne monoloog die maar doorratelt, terwijl iemand z’n ziel aan het blootleggen is. Niet echt netjes van mij, toch?

Dus ik probeer me te dwingen om die gedachten even te parkeren. Focussen op de ander. Op hun woorden, hun gezichtsuitdrukking, hun… alles eigenlijk. En als ik iets niet snap, dan vraag ik het gewoon. Ja, vroeger vond ik dat doodeng, “straks denken ze dat ik dom ben!” Maar weet je, domme vragen bestaan niet, dom blijven wel. Denk ik dan, hè? Laatst nog, bij die presentatie over… tja, wat was het ook alweer? Iets met blockchain technologie. Ik begreep er geen snars van. Maar door gewoon te vragen – en ja, ik voelde me best wel een sukkel – snapte ik het uiteindelijk wél. En kon ik zelfs meepraten!

En dan nog zoiets… Inlevingsvermogen. Essentieel, vind ik. Proberen te begrijpen waar iemand vandaan komt, welke bagage ze meedragen. Mijn oma bijvoorbeeld… zij heeft de oorlog meegemaakt. Dat kleurt haar kijk op de wereld natuurlijk enorm. Als ik met haar praat over, ik noem maar wat, vluchtelingen, dan probeer ik me altijd voor te stellen hoe zij dat beleeft, vanuit haar perspectief. Niet dat ik het altijd met haar eens ben, maar ik snap haar wel beter. En dat maakt het gesprek zoveel… echter, authentieker. Dieper. Snap je?

Dus… basisregels? Misschien geen vastomlijnde lijst, maar wel een soort innerlijke kompas. Luisteren, vragen stellen, inleven. En vooral… gewoon mens zijn. Met al mijn onvolkomenheden, mijn warrige gedachten en mijn af en toe misplaatste opmerkingen. Want uiteindelijk gaat communicatie toch vooral over verbinding maken, denk ik. Toch?