Hoe lang duurt het voordat je moe bent na een hersenschudding?

Pfff… moe. Dat ene woord vat de nasleep van mijn hersenschudding zó goed samen. Hoe lang duurt die moeheid na een hersenschudding eigenlijk? “Dagen tot jaren!” las ik ergens. Jaren?! Ik schrok me rot. Jarenlang die loodzware vermoeidheid? Kon ik me dat wel voorstellen?

Bij mij begon het met een ogenschijnlijk onschuldige val van mijn fiets. Boem, hoofd tegen de stoeprand. Niks aan de hand, dacht ik eerst. Maar die avond… die avond begon de ellende. Een soort mist in mijn hoofd. En moe. Zo vreselijk moe. Niet gewoon moe, nee, een soort uitputtende, allesoverheersende moeheid. Alsof ik een marathon had gelopen, maar dan elke dag opnieuw.

Die eerste weken waren een waas. Slapen, wakker worden, moe zijn. Herhaling. Ik herinner me dat ik een keer probeerde boodschappen te doen. Een klein rondje in de supermarkt. Het voelde alsof ik de Mount Everest beklom. Ik moest halverwege op een kratje gaan zitten, gewoon om even bij te komen. Kun je je dat voorstellen? Zittend uitrusten midden in de supermarkt, na een paar schappen?

Ergens las ik dat als die vermoeidheid langer dan drie maanden aanhoudt, je echt hulp moet zoeken. Drie maanden… dat leek een eeuwigheid. En eerlijk gezegd, ik was bang. Bang dat het bij mij ook zo lang zou duren. Gelukkig ging het na een maand of twee al iets beter. De mist trok langzaam op en ik kreeg weer wat energie. Maar toch, soms, uit het niets, is die vermoeidheid er weer. Een sluimerende dreiging.

Ik hoorde laatst van iemand dat bij iets van 10 tot 15% van de mensen de klachten langer dan een jaar aanhouden. Tien tot vijftien procent… Dat zijn best veel mensen, toch? Het zet je wel aan het denken. Wat als ik bij die groep hoor? Ik probeer er niet te veel bij stil te staan, maar soms… soms sluipt de angst er toch weer in.