Wat is de lelijkste stad?

De Lelijkste Stad? Een Subjectieve Zoektocht naar Architecturale Mislukkingen

De vraag naar de “lelijkste stad” is inherent subjectief. Wat de één saai vindt, kan de ander functioneel noemen. Schoonheid, of het gebrek eraan, ligt immers in het oog van de beschouwer. Toch zijn er steden die vaker dan anderen genoemd worden in dit soort discussies, en Emmen is daar een voorbeeld van. Maar is Emmen daadwerkelijk de lelijkste stad van Nederland, of is het een kwestie van een misverstand, een miskenning van potentieel, of zelfs een onrechtvaardige generalisatie?

Het argument tegen Emmen focust vaak op de overheersende aanwezigheid van functionele architectuur. Betonnen flatgebouwen, uitgestrekte industrieterreinen en een gebrek aan organische groei creëren een sfeer die door velen als koud en onaantrekkelijk wordt ervaren. De nadruk op efficiëntie en praktische bruikbaarheid lijkt ten koste te zijn gegaan van esthetiek en ambiance. De stad mist, zo luidt de klacht, de charme en gezelligheid die andere Nederlandse steden wel bezitten. De straten lijken soms eindeloos door te lopen zonder een duidelijke identiteit of focus, waardoor een gevoel van desoriëntatie en anonieme anonimiteit kan ontstaan. De architectuur mist vaak de ziel, de menselijke touch die een stad tot leven brengt.

Echter, het bestempelen van Emmen als de “lelijkste stad” is een vereenvoudiging. Dit oordeel negeert potentiële positieve aspecten. De recente investeringen in het centrum, bijvoorbeeld, laten een poging tot verbetering zien. Parken en groene ruimtes bieden ontsnapping aan het betonnen landschap, en de stad heeft een rijke historie die, al is deze misschien niet direct zichtbaar in de architectuur, wel de moeite van het ontdekken waard is. Bovendien, wat voor de een een saaie betonnen woontoren is, kan voor de ander een betaalbare en functionele woning betekenen. De functionaliteit van Emmen kan voor een deel van de bevolking een grote aantrekkingskracht hebben.

De discussie over de “lelijkste stad” is dan ook meer dan een simpele esthetische beoordeling. Het is een reflectie op onze verwachtingen van een stad, op onze waardering van architectuur en op de complexe interactie tussen functionaliteit en schoonheid. Emmen dient misschien als een voorbeeld van wat er mis kan gaan wanneer functionaliteit ten koste gaat van esthetiek, maar het is belangrijk om de nuance te bewaren en te erkennen dat ‘lelijkheid’ in dit opzicht een uiterst subjectief begrip is. De ware schoonheid van een stad ligt misschien niet alleen in haar gebouwen, maar ook in haar mensen, haar geschiedenis en haar potentieel voor toekomstige ontwikkeling.