Welke vaardigheden verzorgende IG?

1 weergave

Als verzorgende IG moet je écht van mensen houden! Je bent continu fysiek bezig, dus een goede conditie is een must. Communicatie is key; je moet goed luisteren én helder uitleggen. Je ziet details die anderen missen, en je voelt feilloos aan wat iemand nodig heeft. Emotionele veerkracht is cruciaal, want het werk is intensief. Respect voor de ander staat bovenaan; je verdiept je in hun verhaal, hun wensen staan centraal. Het is zwaar, maar ontzettend dankbaar werk.

Opmerking 0 leuk

Oké, even kijken… verzorgende IG, wat je daar eigenlijk allemaal voor moet kunnen. Pfff, waar begin je?

Als verzorgende IG moet je niet alleen een beetje van mensen houden, nee, je moet echt een hart van goud hebben. Snap je? Het is… intens. Ik bedoel, je komt zo dichtbij mensen, je deelt hun meest kwetsbare momenten.

En fysiek… oh jee, je bent de hele dag in de weer! Tillen, lopen, helpen met wassen en aankleden… Een goede conditie is echt geen overbodige luxe, geloof me. Ik weet nog dat ik in het begin dacht, “Ach, dat valt wel mee,” maar ‘s avonds plofte ik helemaal uitgeput op de bank. Het is zwaar, echt waar. Maar… tegelijkertijd geeft het ook energie. Vreemd hè?

Communicatie, ja! Dat is zó belangrijk. Niet alleen goed luisteren naar wat iemand zegt, maar ook tussen de regels door horen wat er níet gezegd wordt. En dan zelf helder kunnen uitleggen wat er aan de hand is, of wat je gaat doen. Zodat ze zich veilig voelen. Ik herinner me een keer dat een cliënt heel bang was voor een bepaalde behandeling. Ik heb toen echt de tijd genomen om het stap voor stap uit te leggen, en haar gerust te stellen. Uiteindelijk ging het goed, en dat gaf zo’n goed gevoel.

En die details… je moet oog hebben voor de kleinste signalen. Een verandering in iemands gedrag, een kleine rimpel op het voorhoofd… Soms voel je gewoon aan dat er iets speelt, zonder dat iemand het hoeft te zeggen. Dat is toch bijzonder?

Emotionele veerkracht. Oh, dat is cruciaal. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, hè. Je ziet verdriet, je ziet pijn, je ziet eenzaamheid. Je moet ermee om kunnen gaan, zonder zelf kapot te gaan. Soms ga je naar huis en denk je: “Hoe doe ik dit morgen weer?” Maar dan bedenk je weer waarvoor je het doet.

Respect. Dat is het allerbelangrijkste. Ieder mens is uniek, met zijn eigen verhaal, zijn eigen wensen, zijn eigen angsten. Je moet je in hun wereld proberen te verplaatsen. Wat vinden zij belangrijk? Wat willen ze graag? Hun wensen staan centraal, niet die van jou. Dat is soms best lastig, maar dat maakt het werk ook zo mooi.

Het is zwaar, ja. Zeker. Soms vraag ik me af hoe ik het allemaal volhoud. Maar weet je wat? Het is ook ontzettend dankbaar. Die glimlach, die blik van dankbaarheid… dat is goud waard. Het geeft je het gevoel dat je echt iets betekent voor iemand. En dat… dat is onbetaalbaar.