Wat zijn de gevolgen van de motorische beperking bij het volgen van een opleiding?

Wat zijn de gevolgen nou eigenlijk, van een motorische beperking tijdens je studie? Ik bedoel, echt waar loop je dan tegenaan? Het is niet alleen maar een kwestie van “oei, even wat langzamer”, weet je? Het is zo veel meer dan dat.

Voor mij, bijvoorbeeld, was het schrijven van die ellenlange essays een hel. Mijn handen, die doen gewoon niet altijd wat ik wil. Sommige dagen typ ik als een gek, andere dagen voel ik mijn vingers na een paar regels al branden. En dan die deadlines… zucht. Het voelde vaak als rennen tegen de klok, een klok die steeds sneller tikte. Zou ik het wel halen? Die twijfel, die knaagde constant.

En dan die verplichte colleges. Niet altijd even praktisch, als je energie net zo onvoorspelbaar is als het weer. Sommige dagen zat ik daar, compleet uitgeput, terwijl ik wist dat ik thuis, in mijn eigen tempo, zoveel meer had kunnen leren. 70% aanwezigheid? Serieus? Alsof je concentratievermogen met een schakelaar aan en uit kan worden gezet. Zo simpel is het natuurlijk niet.

En de stage? Daar heb ik nog steeds nachtmerries van. Ik heb het uiteindelijk wel gered, maar het was een constante worsteling om mijn beperkingen te compenseren. Ik heb urenlang gezocht naar manieren om taken aan te passen, aanpassingen die vaak niet eens officieel werden ondersteund. Maar ach, je geeft niet op, toch? Je moet doorzetten, anders kom je nergens.

Communicatie, dat was ook zo’n ding. Soms kwam ik gewoon niet goed uit mijn woorden, of kon ik mijn gedachten niet zo snel verwoorden als ik wilde. En dan voelde ik me zo… dom. Alsof mijn beperking niet alleen mijn motoriek, maar ook mijn intelligentie belemmerde. Dat is natuurlijk onzin, maar dat gevoel… dat gevoel kende ik maar al te goed.

Ik weet het, het klinkt misschien als een eindeloze klaagzang, maar zo voelde het op sommige momenten ook echt. Het is een constante strijd, een gevecht tegen de molens, tegen een systeem dat niet altijd even toegankelijk is voor iedereen. En het ergste is, dat het zo vaak onzichtbaar is voor anderen. Ze zien de ‘klaar’ staande scriptie, maar niet de uren, dagen, weken van worstelen die eraan vooraf gingen. Het is een marathon, geen sprint. En dan die toetsen, nog zo’n ding… soms voelde ik me zo machteloos…

Ik hoop dat mijn verhaal een beetje laat zien hoe complex de gevolgen van een motorische beperking tijdens een opleiding kunnen zijn. Het is meer dan alleen maar “een beetje extra moeite”. Het is een hele berg aan uitdagingen, met ups en downs, maar ook met veel doorzettingsvermogen en uiteindelijk, een enorme dosis trots als je toch alles haalt!