Wat is het verschil tussen een hoogleraar en een hoofddocent?

0 weergave

Pff, het hele hoogleraar versus hoofddocent gedoe... Eigenlijk komt het erop neer dat een hoofddocent de ambitie heeft om hoogleraar te worden, maar de sprong nog niet helemaal heeft gemaakt. Het is alsof je bijna de top van de berg hebt bereikt, maar die laatste paar meter, die erkenning, nog mist. Een beetje frustrerend, denk ik dan.

Opmerking 0 leuk

Wat is nou eigenlijk het verschil tussen een hoogleraar en een hoofddocent? Die vraag, die houdt me al een tijdje bezig. Pff, dat hele gedoe… Je ziet ze overal, die titels, op visitekaartjes, in brochures… En je vraagt je af: wat zit daar nou precies achter? Is het alleen maar een kwestie van een paar extra streepjes op je visitekaartje, of is er meer aan de hand?

Voor mij voelt het, nou ja, een beetje als die marathon die ik vorig jaar liep. Je rent en rent, je geeft alles, je voelt de spieren branden, en je ziet de finish al bijna. Maar dan… dan moet je nog die laatste kilometer, die laatste heuvel op. En je bent kapot, echt kapot. Zo voelt het, denk ik, voor een hoofddocent. Je hebt zoveel gepubliceerd, zoveel lesgegeven, zoveel gewerkt, en je bent zó dichtbij… maar die hoogleraarstitel… die blijft net buiten bereik. Is het dan alleen maar om de titel? Of gaat het om iets meer? Om die ultieme erkenning, die bevestiging dat je echt helemaal bovenaan staat?

Ik ken een hoofddocent, een superlieve vrouw, echt een enorme aanwinst voor de faculteit. Ze publiceert als een gek, ze geeft inspirerende colleges, en ze begeleidt studenten met zóveel passie… en toch… ze zucht soms wel eens over die “laatste stap”. Ze zegt dan wel dat het haar niet uitmaakt, maar je ziet het toch aan haar. Dat kleine beetje teleurstelling. En weet je, ik snap haar volledig. Want ik ken die worsteling wel, dat gevoel dat je zó dichtbij je doel bent, maar het nog niet helemaal hebt gehaald.

Het schijnt – ik las ergens dat ongeveer 70% van de hoofddocenten ooit de ambitie heeft om hoogleraar te worden – dat het om meer dan alleen onderzoek gaat. Het is een hele procedure, natuurlijk, met allerlei beoordelingscriteria en -commissies en weet ik veel wat nog meer. Het is een hele berg papierwerk, waar ikzelf al moe van word alleen al bij het erover nadenken! En dan heb je nog de concurrentie, natuurlijk. Niet iedereen kan hoogleraar worden. Dat is simpelweg een feit. Dus ja, het verschil? Het is meer dan alleen een titel. Het is de top van de berg, die laatste, zware klim… en het uitzicht vanaf daar. Maar of dat uitzicht dat extra zweet en moeite waard is…? Dat is een vraag die ik denk ik voor mezelf moet beantwoorden.