Is criminaliteit aangeboren of aangeleerd?

Is criminaliteit aangeboren of aangeleerd?

Crimineel gedrag is een complex fenomeen dat voortvloeit uit een samenspel van biologische, psychologische en sociale factoren. De vraag of criminaliteit aangeboren of aangeleerd is, is een eeuwenoud debat dat nog steeds voortduurt.

Aangeboren theorieën

Sommige theorieën stellen dat criminaliteit aangeboren is. Lombroso’s theorie van de geboren crimineel suggereerde dat criminelen onderscheidende fysieke kenmerken hadden, zoals een langwerpige schedel of lage voorhoofden. Andere theorieën richten zich op genetische factoren, met de veronderstelling dat bepaalde genen kunnen predisponeren voor crimineel gedrag.

Aangeleerde theorieën

Tegenover de aangeboren theorieën staan de aangeleerde theorieën die stellen dat criminaliteit wordt aangeleerd door interactie met de omgeving. Sutherland’s differentiële associatietheorie is een van de meest invloedrijke aangeleerde theorieën.

Differentiële associatietheorie

Sutherland’s differentiële associatietheorie stelt dat jongeren crimineel worden door contact met criminele rolmodellen en omgevingen. De frequentie, duur en intensiteit van deze blootstelling bepalen de kans op criminaliteit.

Dit leerproces omvat niet alleen criminele technieken, maar ook de rechtvaardiging ervan. Jongeren leren van hun rolmodellen hoe misdaden te plegen, maar ook hoe die misdaden te rationaliseren. Ze internaliseren de waarden en normen van hun criminele omgeving, waardoor ze crimineel gedrag als acceptabel of zelfs gewenst gaan zien.

Bewijs voor aangeleerde theorieën

Empirisch onderzoek heeft aangetoond dat blootstelling aan criminele rolmodellen en omgevingen een significant effect heeft op de kans op criminaliteit. Studies hebben aangetoond dat jongeren die opgroeien in gezinnen met criminele ouders of vrienden meer kans hebben om zelf criminelen te worden. Ze hebben ook meer kans om te worden blootgesteld aan geweld, drugsmisbruik en andere crimogene invloeden.

Conclusie

Hoewel er bewijs is voor zowel aangeboren als aangeleerde theorieën over criminaliteit, suggereren de meeste onderzoeken dat aangeleerde factoren een meer dominante rol spelen. Sutherland’s differentiële associatietheorie biedt een sterk kader om te begrijpen hoe jongeren crimineel worden door interactie met hun omgeving.

Het erkennen van de rol van aangeleerde factoren bij criminaliteit is essentieel voor het ontwikkelen van effectieve preventie- en interventiestrategieën. Door jongeren te voorzien van positieve rolmodellen, veilige omgevingen en kansen om te slagen, kunnen we de kans op criminaliteit verminderen en bijdragen aan gezondere en veiligere gemeenschappen.