Hoeveel keer mag je inschrijven voor geneeskunde?

Hoeveel keer mag je je inschrijven voor geneeskunde? Pff… Eén keer. Stel je voor. Één. Enkele. Kans. Het voelt… onrechtvaardig, bijna. Alsof al je hoop, al je dromen, al je zweet en tranen van de afgelopen jaren, samengebald worden tot één allesbeslissend examen. Twee kansen voor andere studies, oké, snap ik. Maar geneeskunde? Waar het leven van mensen op het spel staat? Waar je jarenlang keihard studeert? Daar krijg je maar één shot.

Het is alsof je op een hoge duikplank staat, weet je wel? Je kijkt naar beneden, diepe afgrond. Je weet dat je moet springen, maar je benen voelen als pudding. En je krijgt maar één sprong. Geen herkansingen. Geen vangnet. Die druk… die is immens.

Ik ken iemand, die zat vorig jaar in hetzelfde schuitje. Zo’n slimme meid, echt waar. Ze had zo hard gewerkt, dag en nacht. Maar die dag… tja, het liep mis. Ze was ziek, kon zich niet concentreren. En nu? Haar droom in duigen. Een jaar verloren. Had ze een tweede kans gehad… wie weet? Misschien was ze nu al arts in opleiding.

Ik las ergens – ik weet niet meer precies waar, misschien op een forum of zo – dat die regel er is om de kwaliteit te waarborgen, en de toestroom te beperken. Iets met te veel studenten en te weinig plekken, denk ik. Logisch, tuurlijk. Maar toch… Het voelt gewoon niet eerlijk. Het is alsof je iemand maar één kans geeft om te bewijzen dat ze kunnen vliegen. Wat als de wind die dag net verkeerd staat?

En die angst om te falen… die is constant aanwezig. Het is een donkere wolk die boven je hoofd hangt, die je elke dag weer ziet. Een tweede kans… dat zou zoveel rust geven. Zoveel ademruimte. Gewoon weten dat je, als het misgaat, nog een keer mag proberen. Is dat teveel gevraagd?