Hoe vind je een infinitief in een zin?

Infinitieven… zucht. Ik weet het, het klinkt misschien een beetje stoffig en schoolserig, maar eerlijk is eerlijk, ik heb er ook wel eens mee geworsteld. Herkenbaar, toch? Hoe vind je die krengen nou in een zin?

Het is eigenlijk best simpel, als je het eenmaal doorhebt. Denk maar aan het werkwoord in zijn puurste vorm. Kaal. Naakt, bijna. Zoals ‘lopen’ of ‘zingen’ of ‘dromen’. Meestal eindigen ze op -en. Soms -n, zoals ‘zijn’ – altijd een uitzondering, hè? Net als mijn oom Gerard, die altijd z’n sokken binnenstebuiten draagt. Maar goed, ik dwaal af…

Waar was ik? Oh ja, infinitieven. Het is de vorm die je in het woordenboek vindt. Het is gewoon het basiswoord, zonder fratsen. Niet ‘ik loop’, niet ‘hij loopt’, niet ‘wij liepen’, gewoon… lopen. Punt.

Stel je voor, je bent een klein kind en je leert praten. Je wijst naar iets en zegt: “Papa, bal!”. Je zegt niet “Papa, gooit de bal!” of “Papa, ik wil de bal!”. Nee, gewoon “bal”. Dat is de essentie. De infinitief. Snap je wat ik bedoel?

Ik las laatst ergens dat zo’n 80% van de werkwoorden in een gemiddelde tekst eindigt op -en. Nou, dat klinkt aannemelijk, vind ik. Als ik nu even naar mijn eigen tekst kijk… ja, klopt wel ongeveer. Best grappig, eigenlijk, als je er zo over nadenkt.

Dus, de volgende keer dat je een infinitief moet vinden, denk dan aan die kale, pure vorm van het werkwoord. En wie weet, misschien vind je het dan wel net zo makkelijk als… eh… ademen. (Zie je? ‘Ademen’. Infinitief!)