Hoe leer je peuter samen spelen?

Samen spelen… pfff, soms denk je toch, hoe krijg ik mijn kleine dreumes zover? Het is niet altijd even makkelijk, kan ik je vertellen. Neem nou die keer in de zandbak, weet je nog? Kleine Finn, helemaal in zijn eigen wereldje, bouwde een prachtig kasteel. Toen kwam er een ander kindje, pakte zomaar z’n emmertje af! Tranen met tuiten natuurlijk. Hoe leer je ze nou samen spelen? Het is echt een proces, merk ik.

Contact is sowieso belangrijk, denk ik dan. Finn gaat nu naar een peutergroep, twee ochtenden in de week. Eerst vond hij het doodeng, al die onbekende gezichtjes. Maar nu? Nu rent hij zo naar binnen! Gewoon, andere kinderen laten ontmoeten, dat helpt echt.

En die gevoelens benoemen, ja dat probeer ik ook. “Finn, ik zie dat je boos bent omdat Lisa je schepje heeft afgepakt.” Of zoiets. Soms werkt het, soms ook niet. Wie weet slaat het ooit wel aan?

Belonen… tja. “Wat goed dat je samen met Liam de blokkentoren bouwt!” Klinkt misschien een beetje geforceerd, maar ik doe m’n best hoor. Een sticker werkt overigens vaak beter, hihi.

Conflicten zelf oplossen… nou ja, vanaf een jaar of drie, zeggen ze. Finn is nog geen drie. Dus als er ruzie is, dan spring ik er nog wel tussen. Maar hoe doe je dat dan, later? Gewoon laten gaan? Ik zie het nog niet helemaal voor me…

En dan dat goede voorbeeld geven. Poeh, soms ben ik zelf ook zo moe! Maar ja, je moet er wel zijn voor je kind, toch? Dus ik ga erbij zitten, bouw mee aan die toren, doe alsof ik dolenthousiast ben over die plastic theekopjes… Het is soms best vermoeiend, al dat samen spelen gedoe. Maar ja, voor je kind doe je alles, nietwaar? En stiekem vind ik het ook wel leuk, hoor. Soms. Als die kleine man dan zo naar me lacht, met z’n snoetje onder de zand… Dan is alles weer goed.