Hoe weet je wanneer je uit elkaar moet?

Hoe weet je wanneer je uit elkaar moet? Die vraag… die knaagt, hè? Ik ken dat gevoel maar al te goed. Het voelt alsof er een gat in je borst groeit, elke dag een beetje dieper.

Dreigende breuk? Oh, weet je, ik dacht eerst dat het allemaal wel over zou waaien. Net als die keer dat we drie uur stonden te discussiëren over… wacht even… was het de afwas? Of de verkeerde toon van mijn sms’je? Triviale dingen, ja, maar ze voelden toen allesbehalve triviaal.

Deze signalen… ik herken ze allemaal. Geen gezamenlijke toekomstvisie? Mijn ex en ik, we droomden ooit van een huisje aan zee, twee kinderen, een hond… nu denk ik er niet eens meer over na. Het voelt onmogelijk, ver weg. Zo ver weg als de maan.

En het plezier? Waar is dat gebleven? We gingen vroeger elke week uit eten, lachten om niets, hielden elkaars hand. Nu? Stiltes. Lange, ongemakkelijke stiltes. En als we wel praten, is het vaak om te klagen. Of te ruziën.

Onnodige, frequente ruzies… ach, daar kan ik een heel boek over schrijven. Ik weet nog die ene avond, toen we om acht uur ‘s avonds begonnen te discussiëren over… de manier waarop ik de suiker in mijn thee roerde. Echt waar! Acht uur! En toen hebben we de rest van de avond niet meer tegen elkaar gesproken. Ik voelde me zo machteloos, zo ongelofelijk leeg.

Een eerlijk gesprek… Dat heb ik geprobeerd. Verschrikkelijk moeilijk, maar ik heb het geprobeerd. En toch… bleef dat gevoel van verbondenheid uit. Het was alsof we twee schepen waren, die naast elkaar voeren, maar steeds verder uit elkaar dreven. Geen wind in de zeilen, geen gemeenschappelijke bestemming.

Is het dan tijd om de relatie te herbeoordelen? Ja, denk ik. Het is pijnlijk, het is hartverscheurend, maar soms is het het enige juiste wat je kunt doen. Voor jezelf. Voor jullie beiden. Want soms, heel soms, is loslaten juist de beste manier om jezelf te redden. En dat is, hoe moeilijk ook, uiteindelijk wat je moet doen, toch?