Wat zijn de gevolgen van het afstaan van een nier?

Nierdonatie… Het is iets wat ik lang heb overwogen. Ik bedoel, wie doet zoiets nou zomaar? Een orgaan afstaan? Maar mijn zus… zij had het nodig. En wat doe je dan? Je staat er toch voor je familie?

Dus ik dook erin, al die informatie over de gevolgen. Die lijst met mogelijke complicaties… Eén op de tien kans op een wondinfectie. Of een wondbreuk. Longontsteking. Blaasontsteking. Bloedingen. Trombose. Verminderd gevoel rond de wond. Pfff… Het zag er niet echt aantrekkelijk uit, eerlijk gezegd. Ik lag er nachten wakker van. Stel je voor, één op de tien… dat is best veel, toch?

Ik herinner me nog dat ik de dokter vroeg, bijna smekend: “Maar het gaat toch wel goed komen, dokter?” Hij legde uit dat de meeste complicaties vanzelf overgaan of goed behandelbaar zijn. Maar ja, “meestal”… dat is geen garantie. Mijn nichtje had ooit een blaasontsteking en die was echt flink ziek. Zou ik dat ook riskeren? Voor mijn zus? Tuurlijk wel. Uiteindelijk is familie alles wat je hebt.

En die cijfers, één op de tien… Tja, statistieken zeggen niet alles. Ik ken iemand, een collega van m’n vader, die doneerde ook een nier. Hij had nergens last van. Helemaal niks! Gewoon hup, nier eruit, en weer door. Dat gaf me wel wat hoop. Maar toch… die onzekerheid bleef knagen.

Uiteindelijk heb ik het toch gedaan. En weet je? Het viel me alles mee. Een beetje pijn, logisch, maar geen infecties, geen trombose, niks van die enge dingen. Natuurlijk, ik was voorzichtig, deed het rustig aan. Maar ik ben zo blij dat ik het gedaan heb. Mijn zus is nu gezond, en daar gaat het om. Was het eng? Ja. Was het het waard? Absoluut. Zonder twijfel.