Wat als oxycodon niet meer helpt?

Wat als oxycodon niet meer helpt? Man, dat is… Dat is echt een klap in je gezicht, toch? Die machteloosheid… Ik kan me voorstellen hoe dat moet voelen. Alsof je vastzit, de pijn drukt je naar beneden en de reddingsboei waarop je vertrouwde, die werkt opeens niet meer. Waar moet je dan heen?

Injecties… morfine… Ik weet nog dat mijn oma, ze had vreselijke artritis, op een gegeven moment ook aan de morfine moest. Zwaar was dat, om haar zo te zien. Een infuus met een pompje… dat klinkt zo klinisch, zo… definitief. Alsof je toegeeft aan iets. Maar natuurlijk, als de pijn ondraaglijk is, dan is elke vorm van verlichting welkom. Wie ben ik om daarover te oordelen?

Het is die acceptatie, denk ik. Accepteren dat wat eerst werkte, nu niet meer genoeg is. Hoe deal je daarmee? Ik herinner me nog… ik had een blessure aan m’n rug, jaren geleden. De pijnstillers die ik eerst kreeg, hielpen fantastisch. Totdat ze dat opeens niet meer deden. Het voelde als falen. Alsof mijn lichaam me in de steek liet. Dom natuurlijk, maar zo voelde het wel.

En dan dat gesprek met de arts… Moet je weer alles uitleggen, die hele lijdensweg. Hopelijk luistert hij of zij echt. Echt. Want je wilt gewoon… verlichting. Gewoon even geen pijn. Is dat teveel gevraagd?

Ze zeggen wel eens dat er alternatieven zijn. Maar zijn die er ook echt? Of schuif je gewoon van de ene zware medicatie naar de andere? Ik las ergens – ik weet niet meer precies waar, misschien online – dat zo’n 7% van de mensen die langdurig opioïden gebruiken, uiteindelijk verslaafd raakt. Zeven procent… dat lijkt weinig, maar dat zijn wel echte mensen. Met families, met levens. Het zet je aan het denken, hè? Waar ben je eigenlijk mee bezig?

Maar goed, als de pijn onhoudbaar is, dan moet je wel. Dan moet je op zoek naar iets dat werkt. Communiceren met je arts is dan echt het belangrijkste. Hopen dat hij of zij je begrijpt. En je helpt. Echt helpt.