Waaraan merk je dat je hartfalen hebt?

Hartfalen… Het klinkt zo… definitief, hè? Alsof je hart er gewoon mee ophoudt. Maar zo is het gelukkig niet altijd. Toch… merk ik het. Ik merk het aan die slopende vermoeidheid. Het is niet gewoon moe zijn, na een lange dag. Nee, het is een soort… uitputting. Leeggezogen. Alsof ik een marathon heb gelopen, terwijl ik alleen maar de trap op ben gegaan. Herkenbaar?

En dan dat benauwde gevoel. Pfff… alsof er een olifant op mijn borst zit. Soms word ik ’s nachts badend in het zweet wakker, happend naar adem. Verschrikkelijk! Wie kan er nou slapen met zo’n gevoel? Dan maar weer rechtop zitten, hopen dat het wat beter gaat.

En mijn enkels… Die lijken wel twee dikke kussens! Vocht vasthouden, noemen ze dat. Mooi woord voor opgezwollen voeten die in geen enkele schoen meer passen. Laatst nog, wilde ik nieuwe schoenen kopen. Moest een maat groter nemen. Frustrerend is dat. Zou ik dan nooit meer mijn favoriete enkellaarsjes kunnen dragen?

Het zijn die kleine dingen, hè? Die je ineens niet meer zo makkelijk kan. Even met de hond wandelen? Wordt een hele onderneming. Spelen met de kleinkinderen? Ik moet steeds vaker pauze nemen. Het beperkt je leven. Je nachtrust… je alles eigenlijk. Ik las ergens dat 1 op de 5 mensen boven de 45 er in meer of mindere mate last van heeft. Best veel, toch? Maar ja, statistieken… het gaat om hoe jij je voelt. Als je je zorgen maakt, ga dan naar de dokter. Echt. Wacht niet te lang. Ik spreek uit ervaring…