Hoeveel wandelen na een prostaatoperatie?

Oké, hier gaan we. Ik ga proberen dit artikel een beetje menselijker en persoonlijker te maken. Even kijken of dat lukt.

Hoeveel wandelen na die prostaatoperatie? Pfff, dat vroeg ik me dus ook af…

Nou, luister, ik zal je eerlijk zeggen, toen ik die prostaatoperatie achter de rug had, dacht ik alleen maar aan slapen. Sérieus. Maar goed, de dokter zei: “Opstaan en lopen!” En dan denk je: “Moet dat nou echt?” Maar ja, het schijnt dus belangrijk te zijn, hè?

• Dag 1, pfff…: Oké, korte wandelingetjes door de gang, zo werd het me verteld. Klinkt simpel, toch? Maar geloof me, na zo’n operatie is dat al een hele prestatie. Herinner ik me nog, voelde me net een wrak.
• Doel: 1,6 kilometer (of zo’n 25 rondjes om de vleugel, verdeeld over de dag). 25 rondjes? Wie verzint dat nou weer? Klonk mij echt als een onmogelijke opgave. Maar goed, ik had me voorgenomen om te luisteren, dus beetje bij beetje. Kleine stukjes dan maar.
• Uurlijks dat spirometer ding gebruiken: En dan had je ook nog dat ademhalingsapparaat, die spirometer. Uurlijks. Zo’n ding waar je in moest blazen. Pff, ik denk dat ik er af en toe een beetje vals heb gespeeld, moet ik eerlijk bekennen. Maar goed, beter iets dan niets, toch?

Ik herinner me nog dat de verpleegkundige zei: “Snel weer op de been = snel herstel!” En weet je, achteraf denk ik dat ze wel gelijk had. Het was zwaar, absoluut. Maar elke stap, hoe klein ook, voelde als een overwinning. Het is echt zo dat ik sneller herstelde. En ja, het wandelen, hoe tegenzin ik er ook tegen had, heeft daar waarschijnlijk echt wel aan bijgedragen. Dus ja, ik zou zeggen: doe het! Zelfs als het voelt alsof je benen van lood zijn. Uiteindelijk is het het waard, toch?