Hoe herken je norovirus?

Norovirus… Brrr, ik krijg er al rillingen van bij de naam alleen. Die keer dat ik het had… pfff… Ik weet het nog zo goed. Midden in de nacht wakker worden met dat misselijke gevoel, je weet wel, alsof je maag binnenstebuiten keert. En dan rennen naar de wc… Verschrikkelijk! Ik kon echt helemaal niks binnenhouden. Zelfs het idee van water drinken maakte me alweer misselijk. Die buikkrampen ook… alsof iemand mijn darmen aan het uitwringen was. Auw!

En wat doe je dan? Lig je daar maar te creperen, zwetend en rillend tegelijk. Ik herinner me dat ik dacht: “Gaat dit ooit over?!” Gelukkig wel, na een dag of twee. Maar man, wat voelde ik me beroerd! Mijn collega vertelde laatst dat haar dochtertje het ook had, en die was er een hele week ziek van. Arm kind! Je kunt er dus blijkbaar behoorlijk van afzien.

Wat ik wel een soort van geruststellend vond – hoe gek dat ook klinkt – is dat er geen bloed bij de diarree zat. Ik weet nog dat ik me daar zorgen over maakte, want dan is het vaak iets anders, iets ernstigers. Maar nee, gewoon dat waterige spul… sorry voor de details, maar ja, zo is het nu eenmaal.

Het is gewoon een kwestie van uitzieken, zeggen ze dan. Makkelijker gezegd dan gedaan, kan ik je vertellen. En probeer het maar eens niet te verspreiden… Ik heb die paar dagen echt in quarantaine geleefd, zo bang was ik om mijn huisgenoten te besmetten. Want geloof me, je gunt dit niemand! Ik heb weleens gehoord dat norovirus super besmettelijk is, iets met dat je maar een paar virusdeeltjes nodig hebt om ziek te worden? Ik weet de precieze cijfers niet meer, maar het is echt bizar weinig. Dus handen wassen, handen wassen, handen wassen! En alles desinfecteren. Je kunt er maar beter het zekere voor het onzekere nemen, toch?