Wat betekent het als iemand je naam zegt?

Weet je, het is gek hoe zoiets simpels als je naam… hoe geladen dat kan zijn. Iemand die je naam zegt. Het kan je zo’n warm gevoel geven, toch? Zo van: hé, jij bent gezien. Ik denk aan die keer dat… tja, laat ik het maar niet over hem hebben. Maar goed, hij zei mijn naam dan, en opeens voelde ik me… speciaal. Alsof de hele wereld even stilstond. Betrokken. Dat is het woord, denk ik.

Maar te vaak? Dan slaat het om. Dan wordt het… Ik weet niet… Machtspelletje? Controleren? Bah. Die ene collega, altijd: “Annelies, Annelies, Annelies!” Drie keer in één zin! Wat moet ik daar nou mee? Het voelde zo… afdwingend. Manipulatief bijna. Alsof ie me klein wilde houden. Of in ieder geval onder de duim. Ik werd er kriegel van. Serieus, mijn nekharen gingen ervan overeind staan.

Waar ligt dan de grens? Moeilijk te zeggen hè? Het is een soort… gevoel. Ik las ergens dat – ik meen dat het 70% van de communicatie non-verbaal is – nou ja, zoiets. Dus het gaat niet alleen om hoe vaak je naam gezegd wordt. Het is de toon, de blik in iemands ogen… Alles bij elkaar. Authentiek, denk ik. Oprecht. Respectvol. Net zoals mijn oma mijn naam zei. Gewoon… lief. Niet te veel, niet te weinig. Gewoon… goed. Is dat niet wat we allemaal willen? Gezien worden. Maar dan wel… echt.