Hoe noem je iemand boven de 50?

Oké, hier gaan we. Even kijken hoe we dit persoonlijker kunnen maken…

Dus, hoe noem je iemand die de halve eeuw gepasseerd is? Tja, “vijftigplusser” is wel het meest gebruikte, denk ik. Maar voelt dat niet een beetje… klinisch? Alsof je een product in een schap aan het labelen bent?

“Senior” kan, maar dat klinkt zo officieel. Ik herinner me mijn oma – die vond het verschrikkelijk als iemand haar “senior” noemde. “Ik ben geen korting op de trein!” zei ze dan altijd. Gelijk had ze, toch? Het is zo’n etiket, en mensen zijn zoveel meer dan dat.

“Volwassene” is dan weer zo… neutraal. Ja, natuurlijk zijn ze volwassen! Maar zegt het iets? Geeft het een gevoel van de levenservaring, de wijsheid die ze (hopelijk!) hebben vergaard? Nee dus.

En dan heb je “ouderen” of “bejaarden”. Oeh, dat zijn woorden waar je voorzichtig mee moet zijn. Ik bedoel, wanneer ben je “oud”? Is dat een leeftijd of een gevoel? Mijn tante, die in de zeventig is, rent nog marathons. Zou je haar “bejaard” noemen? Nooit!

“Oude van dagen”… nou ja, dat hoor je echt nooit meer. Klinkt alsof je uit een Dickens-roman komt.

Weet je, ik denk dat het allemaal afhangt van de context en de persoon. Mijn buurman, die net 60 is geworden, noemt zichzelf gekscherend “een fossiel,” maar je ziet zo dat hij dat met humor bedoelt. En mijn moeder, die bijna 80 is, vindt het prima om zichzelf “ouder” te noemen, zolang ze maar kan vertellen over haar laatste reis naar Nepal!

Het is toch raar hoe woorden zo’n lading kunnen hebben? En hoe gevoelig mensen daarop kunnen reageren? Ik denk dat het belangrijk is om te luisteren, om aan te voelen wat de ander prettig vindt. Een beetje respect en gezond verstand, daar kom je een heel eind mee. Of niet soms?