Hoe maken Italianen pastawater?

Hoe maken Italianen pastawater? Ach, die vraag! Alsof er een geheim recept bestaat, bewaard in een eeuwenoude, stoffige kokboek. Serieus? Smaakt het naar de zee? Nou, ik heb het nog nooit geproefd, hoor! Misschien een beetje, als je heel, heel goed je best doet? Maar ik denk dat het gewoon… zout is. Een flinke snuf, ja. Zoals Nonna deed, weet je wel? Die gooide gewoon een handjevol zout in de pan, keek er even kritisch naar, en dan: “Perfetto!” Dat is toch veel mooier dan zo’n exacte meting van anderhalve eetlepel, of wat het ook was. Anderhalve eetlepel? Wat een onpersoonlijk gedoe! Zo kook je toch geen pasta met liefde?

Ik herinner me nog die keer, bij mijn tante in Sicilië. We zaten met z’n allen buiten, de geur van tomaten en basilicum hing in de lucht, en zij gooide, zonder erbij na te denken, een flinke scheut zout in de kokende pan. Toen vroeg ik haar natuurlijk, beetje dom misschien, hoeveel ze er nou eigenlijk in deed. Ze keek me aan, lachend, en zei: “Lieve schat, tot het goed smaakt!” En dat is het, toch? Gewoon op gevoel. Een beetje zoals je dat ook doet met liefde, of met een goede vriend. Je weet het gewoon. Misschien is dat wel het Italiaanse geheim, niet het zout, maar het gevoel erbij. En ja, ik doe het ook zo. Een flinke snuf, op gevoel. En het smaakt altijd, maar dan ook altijd, perfect. Alleen die keer met dat te zoute water, daar heb ik nog steeds een beetje een trauma van. Maar goed, dat was dan ook meer dan een flinke snuf, hè?