Hoe gaat hangxiety weg?

0 weergave

Hangxiety, die vreselijke kater voor je brein… ik ken het maar al te goed! Die onrust, dat schuldgevoel… Mijn redding? Eerlijk gezegd, geen wondermiddel, maar een combinatie. Een flinke dosis water en gezonde voeding, zodat mijn lijf weer in balans komt. Rust is key; weg van schermen en drukte. Een korte meditatie helpt mijn gejaagde gedachten te kalmeren, en een flinke wandeling in de frisse lucht, dat doet wonderen. Het is geen quick fix, maar het helpt me wel om weer mezelf te voelen.

Opmerking 0 leuk

Hangxiety. Gatverdamme. Dat woord alleen al… ik krijg er kippenvel van. Die klamme angst, die knagende onzekerheid, de replay van elk stom ding dat je gezegd hebt… Ken ik het? Pff, alsof ik er een abonnement op heb. Het voelt alsof mijn brein een marathon heeft gelopen, maar dan eentje vol valkuilen en gênante momenten.

Herinner je je die keer dat ik op dat feestje… Laat maar. Liever niet. Het punt is: die hangxiety daarna, die was moordend. Ik lag de hele volgende dag in bed, verstopt onder de dekens, te worstelen met een tsunami van “had ik maar…”. Wat een hel.

En een wondermiddel? Nee, helaas niet. Ik wou dat het zo simpel was. Maar ik heb wel een paar dingen gevonden die – een beetje – helpen. Heel veel water drinken bijvoorbeeld. Alsof ik mijn systeem probeer te spoelen, weet je wel? En iets gezonds eten. Alhoewel, eerlijk is eerlijk, die zak chips lonkt soms wel heel erg… Maar nee, sterk blijven! Groenten. Fruit. Dat soort dingen.

Rust is ook belangrijk. Weg van die verdomde telefoon. Geen social media. Gewoon… stilte. Soms probeer ik te mediteren. Nou ja, “proberen” is een groot woord. Meer van dat ik een app aanzet met rustgevende muziek en dan hoop dat mijn gedachten niet alle kanten op schieten als een stel hyperactieve eekhoorns.

En wandelen. Gewoon even naar buiten, frisse lucht, de natuur in. Ik las ergens dat iets van 80% van de mensen zich beter voelt na een wandeling in de natuur. Geen idee of dat echt klopt, maar bij mij werkt het wel. Het voelt alsof ik die nare gedachten letterlijk van me af loop.

Het is geen snelle oplossing. Het is een proces. Een gevecht. Maar hé, elke stap vooruit is er eentje, toch? En uiteindelijk… uiteindelijk komt het goed. Word ik weer mezelf. Tot de volgende keer dan, hè. Want laten we eerlijk zijn, die volgende keer komt er vast wel weer… zucht.