Wat is interstitiële cystitis?

0 weergave

Ik vind interstitiële cystitis (IC) verschrikkelijk. Die constante, brandende pijn in de blaas... Het is alsof je continu een blaasontsteking hebt, maar dan zonder de geruststelling dat antibiotica helpen. Het is zo frustrerend dat ze de oorzaak niet eens precies kennen! En dat het zo overwegend vrouwen treft, maakt het extra oneerlijk. De impact op je leven is enorm; je bent constant bezig met pijnmanagement, toiletbezoeken en het beperken van activiteiten. Het is een stille, onzichtbare ziekte die je leven enorm kan beïnvloeden.

Opmerking 0 leuk

Interstitiële cystitis… pfff. Waar moet ik beginnen? Het is gewoon… verschrikkelijk. Echt. Die pijn, die constante, zeurende, brandende pijn in mijn blaas… Soms denk ik, is dit het nou? Is dit mijn leven? Altijd maar die druk, dat gevoel dat ik NU naar de wc moet, terwijl er amper iets komt. Het lijkt net een blaasontsteking die nooit overgaat. Maar antibiotica? Helaas, die helpen geen snars. Hoe frustrerend is dát? Ze weten niet eens precies wat de oorzaak is! Het voelt zo machteloos. En dan lees je ook nog dat het vooral vrouwen treft. Waarom wij?! Het is gewoon niet eerlijk.

Ik herinner me nog die ene vakantie… We waren in Italië, prachtig weer, heerlijk eten. Maar ik kon er niet van genieten. Constant op zoek naar een toilet, bang om te ver van eentje vandaan te zijn. Die angst, die pijn… het overschaduwde alles. En probeer maar eens uit te leggen aan mensen wat er met je aan de hand is. “Ik moet vaak plassen.” Ja, dat klinkt simpel, maar de realiteit is zoveel complexer. Het is niet gewoon “vaak plassen”. Het is die knagende pijn, de uitputting, de constante bezorgdheid. Je leven draait erom. Pijnmanagement, toiletbezoeken plannen, sociale activiteiten afzeggen… Het is een onzichtbare ziekte, ja, dat klopt. Onzichtbaar voor de buitenwereld, maar o zo aanwezig in mijn leven. En ik weet dat ik niet de enige ben. Ik las ergens dat het iets van – ik geloof – 6% van de vrouwen treft? Zes procent! Dat zijn er echt heel veel. En toch… voelt het soms alsof je er helemaal alleen voor staat.